Biblioteka Publiczna

Cześć!
Nazywam się Nela i mam dziesięć lat. A to jest już moja piąta książka. Nie licząc Kalendarza Przygodnika, oraz Zabaw z Nelą

Gdy miałam pięć lat, zaczęłam podróżować po świecie i nagrywać filmy. Moim idolem jest Steve Irwin i tak jak on jestem reporterem-podróżnikiem. W moich filmach i książkach pokazuję dzieciom świat, zwierzęta i dalekie kultury! Uwielbiam podróżować!
Byłam w wielu ciekawych krajach na różnych kontynentach. W Afryce zwiedziłam m.in. Etiopię, Zanzibar, Kenię, Tanzanię i Mauritius. W Azji - Tajlandię, Kambodżę, Malezję, Indonezję, Filipiny, Wietnam, Sri Lankę, Birmę i Japonię. W Ameryce Południowej - Peru, Boliwię, Chile, a w Północnej - Kostarykę, Panamę i ostatnio też Dominikanę. Zapraszam cię w niezapomnianą podróż. Opowiem o pięknych miejscach, które poznałam, i o fascynujących zwierzętach, które zobaczyłam.Świat jest cudowny i oczami wyobraźni możesz podróżować ze mną oraz przeżywać wspaniałe przygody! Pakuj się i jedź ze mną!

Słynna polska podróżniczka wyrusza w podróż przez historię ludzkości. To książka z pogranicza fizyki kwantowej, filozofii i psychologii oraz ponad dwudziestoletniego doświadczenia z podróżowania i poznawania świata.

Podczas moich podróży przebyłam nie tylko setki tysięcy kilometrów w przestrzeni na kilku kontynentach, ale także przewędrowałam własnymi stopami przez całą historię ludzkości. Mieszkałam w dżungli w osadzie Indian uważanych za ostatnich ludzi z epoki kamienia łupanego. Poznałam tajemnice amazońskich szamanów, spotkałam Buszmenów, Aborygenów, potomków starożytnych cywilizacji Majów i Inków. Spotkałam ludzi na każdym możliwym szczeblu rozwoju cywilizacyjnego - od Indian w szałasach z liści palmowych przez lepianki Masajów aż po kamienne domy w Tybecie, pałace gwiazd z Hollywood i drapacze chmur w największych metropoliach świata.Wszędzie szukałam Prawdy. Uniwersalnej prawdy o nas, ludziach. Ta prawda to właśnie teoria bezwzględności.
(Beata Pawlikowska)

Książka, którą trzymacie w rękach, to opowieść o wygodnym życiu. Zdecydowanie subiektywny, typowo wakacyjny, szczery, oparty na własnych obserwacjach i doznaniach zmysłowych i może miejscami trochę emocjonalny przewodnik po Toskanii. Takiej, jaką poznałam, podróżując po tym pięknym regionie - przyjaznej, prostolinijnej Toskanii spoza głównego szlaku.
Ja po prostu lubię takie proste, chłopskie życie. Na wakacje jeżdżę po to, żeby odpocząć, a nie żeby biegać po zabytkowych schodkach lub zastanawiać się, z którego roku jest ta czy inna kamienna ściana. Podczas gdy inni smażą się na plażach lub kiszą w miejskich murach (czytaj: tzw. atrakcje turystyczne), ja na wakacjach w Toskanii wybieram głuszę: pola, lasy i gaje oliwne. Nie znam dobrze toskańskich miast, więc nie zanudzę nikogo opisami niekończących się spacerów po Sienie, Pizie lub Florencji. Z szacunku dla wspaniałej florenckiej historii postanowiłam po prostu zrezygnować z jej opisu. Sienę potraktowałam pobieżnie, od strony zakupów, których jestem pasjonatką. Pizy nie znajdziecie w ogóle. San Gimignano zobaczycie natomiast z perspektywy długiej kolejki po lody. Ale za to najlepsze na świecie!
Nie jestem typem turysty muzealnika, nie mam zresztą też pamięci do dat, więc zbyt wielu ich w tej książce nie znajdziecie. Obiecuję natomiast opisy życia we włoskim stylu - la dolce vita. Toskania, że Mucha nie siada (tak naprawdę upierałam się, żeby tytuł brzmiał: Toskania, że mucha przysiada! , co byłoby bliższe prawdzie) to swobodne opowiadanie o tym, jak uszczknąć trochę Italii dla siebie i przywieźć ją do Polski: czy to w formie zakupów, czy wspomnień, czy też nadwagi. Bo musisz wiedzieć, Drogi Czytelniku, że znajdziesz tu dużo opowieści o jedzeniu i innych przyjemnościach. Zresztą struktura tej książki doskonale to odwzorowuje - są tu moje toskańskie grzechy, przystanki, przysmaki, zakupy, mężczyźni i słowa przydatne w wielu sytuacjach. [ Od Autorki - fragment]

Wenecja? Pekin? Marco Polo? Jedwabny Szlak?Kto by nie chciał spóbować, jak smakuje podróż na koniec świata?1 W dodatku własnym samochodem.
W 2015 roku konwój ośmiu samochodów wyruszył do Pekinu śladami sławnego Wenecjanina. Po 28 dniach dojechali do stolicy Państwa Środka. Zamoczyli koła swych pojazdów w Pacyfiku i po 7 tygodniach przygody wrócili do domów. Żeby opowiedzieć o 26 tysiącach kilometrów przygody.
Pasjonująca opowieść, setki zdjęć, niesamowite spotkania z ludźmi i kulturami Eurazji. Najmłodszy uczestnik Rajdu Wenecja-Pekin miał 4 lata, najstarszy mógłby być jego pradziadkiem. A wszyscy szukali świata końca i świata początku. Pod Chińskim Murem, Nad Żółtą Rzeką, na Pustyni Takla Makan, w niebotycznym Pamirze, Tienszanie, Karakorum, na stepach Azji Środkowej, w nieskończonej Syberii. Czy znajdą naśladowców?

Niezwykły zapis podróży na Wschód - podróży we wspomnienia, do obrazów z dzieciństwa spędzonego u dziadków na Podlasiu, i podróży tam, skąd wyszły oddziały Czyngis-chana, tam, gdzie historia jest jak geologia i tektonika: nieunikniona, nieprzewidywalna, miażdżąca, tam, gdzie lucyferycznym blaskiem świeci nowa potęga - do Rosji, Chin i Mongolii. To próba uchwycenia cienia Wschodu, który na nas pada. Opowieść o tęsknocie, pragnieniu i strachu. I o tym, jak umyka przestrzeń, a powraca pamięć.

Dotychczas pisałem książki o Indianach z Amazonii - było dziko i egzotycznie. Ta jest o kowbojach z Arizony, i też będzie dziko i egzotycznie.
Południe Stanów Zjednoczonych oraz dawny Dziki Zachód są zupełnie inne niż Nowy Jork, Chicago, czy Kalifornia. Styl życia na prerii zadziwia nawet tych, którzy dobrze znają Amerykę.
Gdyby ktoś chciał sprawdzić osobiście, jak tam jest, drogę znajdzie łatwo: wystarczy zjechać z autostrady, potem jeszcze raz zjechać, i znów zjechać, i tak do skutku - aż skończy się mapa i wylądujesz na polnej drodze, prowadzącej na jakieś rancho.
Rzecz dzieje się współcześnie, w Arizonie, przy granicy z Meksykiem. Dziki Zachód dawno przestał być dziki, ale mieszkańcy prerii wciąż o tym zapominają. Posłuchajcie... [Wojciech Cejrowski]